کیفیت کنترل و درمان فشارخون بالا در بیماران دیابتی نوع ۲

مقدمه: فشارخون بالا (هیپرتانسیون) از عوامل خطرزای مهم عوارض ماکروواسکولار و میکروواسکولار در بیماران دیابتی نوع 2 است. مطالعه های اخیر نشان داده اند که کنترل مؤثر فشارخون سبب کاهش این عوارض می شود. هدف از این مطالعه بررسی کیفیت کنترل فشارخون در بیماران دیابتی نوع 2 و مبتلا به فشارخون بالا بود. مواد و روش ها: در این مطالعه 602 بیمار شناخته شده ی دیابتی نوع 2 که به طور مرتب حداقل چهار بار در سال برای کنترل به مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم اصفهان مراجعه کرده بودند از نظر وضعیت کنترل فشار خون برای مدت پنج سال پیاپی از زمان مراجعه اولیه بررسی شدند. اندازه گیری فشار خون بر اساس پروتکل استاندارد انجام شد. افراد با فشارخون سیستولی بیش از 130 یا دیاستولی بیشتر از 80 میلی متر جیوه، در حداقل دو نوبت مراجعه و نیز افرادی که سابقه ی هیپرتانسیون داشتند و تحت درمان دارویی بودند به عنوان افراد مبتلا به فشارخون بالا در نظر گرفته شدند. سطح فشارخون کنترل شده کمتر از 80/130 میلی متر جیوه در نظر گرفته شد. یافته ها: از 602 بیمار مورد بررسی با میانگین سنی 3/9±4/57 سال و مدت ابتلا به دیابت 7/4±4/9 سال که به طور منظم برای مراقبت و پیگیری مراجعه کرده بودند، 338 نفر (2/56%) در هنگام پذیرش فشارخون بالا داشتند. از این افراد تنها 9/13% فشارخون کنترل شده و کمتر از 80/130 میلی متر جیوه داشتند. در طول دوره ی پیگیری تعداد افراد هیپرتانسیو به 452 (75%) افزایش یافت و درصد افراد کنترل شده به 5/24% رسید. میانگین سن، نمایه ی توده ی بدن، هموگلوبین گلیکوزیله، آلبومین ادرار 24 ساعته و شیوع رتینوپاتی در بیمارانی که فشارخون آن ها به سطح کنترل رسیده بود، نسبت به آن ها که فشار خون شان کنترل نشده بود به طور معنی داری از نظر آماری کمتر بود. نتیجه گیری: در این مطالعه تعداد قابل ملاحظه ای از بیماران دیابتی دچار فشارخون بالا، به سطح کنترل شده نرسیدند. به کارگیری روش های مداخله ای مؤثر برای بهبود کنترل فشارخون در بیماران دیابتی نوع 2 ضروری به نظر می رسد.